Rozdział 19

Ten rozdział dedykuję Mary aka mojej Kitty c:

Ma dzisiaj urodzinki.

Więc wszystkiego naj, kochanie ♥

___________________________________________________________

-Myślę po prostu, że nie przemyśleliśmy tego. Przecież to była ucieczka od problemu. Zamiast się z tym zmierzyć i spróbować żyć wśród innych uciekliśmy. - mówiłam, uświadamiając sobie, że wyjazd tu nie był dobrym pomysłem.

-Czyli chcesz wrócić?
-Zayn, to wszystko, co dla mnie robisz, jest naprawdę cudowne i dziękuję ci za to... - tłumaczyłam, ale mi przerwał.
-Zadałem ci proste pytanie. Chcesz wrócić? - spytał oschło. Był wkurzony. Był wkurzony na mnie. Nigdy tak nie było. Zawsze, gdy miałam jakieś wątpliwości do czegoś, co dotyczy naszego związku on rozmawiał ze mną na spokojnie, pocieszał. Narkotyki bardzo go zmieniły.
Nie odpowiedziałam, tylko spuściłam wzrok. - Czego nie rozumiesz w tym pytaniu?! - podniósł głos, boleśnie szarpiąc mnie za ramię. Zagryzłam z bólu wargę. Spojrzałam mu w oczy. Naćpane. Miał naćpane oczy. Był naćpany. Postanowiłam, że nie mogę tak dłużej żyć. Trzeba pójść odwyk.
-Tak. Chcę. A ty pojedź ze mną. - powiedziałam cicho. Teraz jego oczy były przepełnione furią.
-Robiłem wszystko dla nas. Chciałem, żebyśmy byli szczęśliwi. A ty teraz mi mówisz, że chcesz wyjechać? - wycedził przez zęby.
-Z tobą. Chcę, żebyśmy znów żyli wśród przyjaciół, tak jak kiedyś. Pójdziemy na odwyk... - mówiłam spokojnie.
-Co ty pieprzysz?! Jaki odwyk?! - warknął, wzmacniając uścisk na moim ramieniu.
-Zayn, to mnie boli. - załkałam.
-Jak chcesz. Wracaj do nich. - puścił mnie, a ja nie zrobiłam ani jednego kroku. - Na co czekasz?! Idź, spakuj się! - dodał.
-Ale nie pojedziesz ze mną? - spytałam smutno.
-A poco ja mam tam jechać?! Wyjechaliśmy tu, żeby być szczęśliwi. Nie zamierzam tam wracać. Ale ty jeśli chcesz, to droga wolna. Tylko pamiętaj, już nigdy mnie zobaczysz. Z nami koniec. - jego słowa były jak ostrza. Bolące i raniące. Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek od niego usłyszę to jedno niedługie, ale najgorsze zdanie jakie mógł powiedzieć: Z nami koniec.
Do oczu napłynęły mi łzy. Zakryłam sobie usta dłonią, żeby stłumić szloch i wybiegłam na górę do sypialni. Wyjęłam walizkę i zaczęłam się pakować. Łzy spływały mi po policzkach strumieniami.
Usłyszałam trzask drzwi. Wyszedł. Nawet się nie fatygował, żeby jakkolwiek się ze mną pożegnać.
Powiedział, że to koniec, więc po co miałby się jeszcze żegnać? Te trzy słowa to było pożegnanie. - pomyślałam, a moje policzki zrobiły się jeszcze bardziej mokre.
Spakowana zeszłam na dół i skierowałam się w stronę drzwi. Spojrzałam ostatni raz na dom.
Niby taki idealny.
Wyszłam, zamykając za sobą drzwi. Sprawdziłam w portfelu, czy mam wystarczającą sumę pieniędzy na bilet. Wszystko miałam. Zadzwoniłam po taxi, które już po 20 minutach wiozło mnie na lotnisko.

***

Zakryta kapturem zapukałam w drzwi domu Jesy i Leigh-Anne. Nie mogłam się pokazać światu taka zapłakana, bo od razu byłaby nowa plotka i pytania o Zayna, a tego nie chciałam.

Po chwili otworzyła mi Jesy.

-Pezz? - spytała zmartwiona, widząc mój stan. Bez słowa przytuliłam się do niej i rozpłakałam jeszcze bardziej. - Hej, spokojnie. Zaraz mi wszystko opowiesz. - powiedziała odrywając mnie od siebie i ciągnąc do wnętrza domu. Wzięła moją walizkę i zamknęła drzwi.

Nie minęło dziesięć minut, a ja już siedziałam na kanapie pod kocem. W rękach trzymałam kubek z ciepłą herbatą, którą zaparzyła mi Leigh od razu, gdy mnie zobaczyła.

-No to teraz opowiadaj, co się stało. - powiedziała Lee, gdy już we trójkę siedziałyśmy na sofie.

Przestałam płakać i zaczęłam im wszystko od początku opowiadać. Niestety, gdy doszłam do tej najgorszej części opowieści, czyli zerwania znów się rozpłakałam jak dziecko. Leigh przytuliła mnie. Zobaczyłam jak Jesy dyskretnie pisze do kogoś sms-a, a następnie chowa komórkę.

Nie wiem, ile tak siedziałyśmy, ale zaczynałam się powoli uspokajać. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Nelson spojrzała znacząco na Pinnock i poszła otworzyć. Po chwili zza rogu przedpokoju wyłoniła się smukła postać Jade. Mojej Jadey.

Podniosłam na nią wzrok. Gdy mnie zobaczyła oczy jej się zaszkliły. Zresztą mi też.

-Perrie. - szepnęła.

-Jade. - odszepnęłam, a ona podbiegła do mnie i mocno przytuliła.

-Przepraszam cię. Nie powinnam się wtedy tak zachować. Powinnam cię zrozumieć. Przepraszam. Pezzi, proszę wybacz mi. - płakała.

-Jadey, ale ty nie masz za co mnie przepraszać. To ja cię bardzo przepraszam. Stchórzyłam, uciekłam od problemu i zostawiłam was. To ja cię powinnam błagać o wybaczenie. - stwierdziłam, a po moich policzkach znów spłynęły łzy.

-Nie płacz, Pezz. - poprosiła.

-Ty też płaczesz. - zaśmiałam się.

-Bo cieszę się, że ciebie widzę.

-Ja też, kokardeczko. - uśmiechnęłam się i przytuliłam ją mocniej. Dołączyły do nas również dziewczyny. - Kocham was. - odparłam, czując, że odzyskałam przyjaciółki.

-My ciebie też. - odpowiedziały zgodnie.

***

(ten fragment rozdziału był pisany przy piosence LM - "These Four Walls" , więc zalecam posłuchać przy czytaniu go c; )

Cztery ściany i ja po środku pokoju. Sama. Bez niego. Wszystko jakby straciło sens. 

Spojrzałam na szafkę nocną, na której nadal stał talerz z kanapką. Odwróciłam szybko wzrok, czując, że mdli mnie na widok jedzenia.

Już nigdy go nie zobaczę. To koniec. - powtarzałam sobie w myślach.

Miałam jeszcze dziewczyny, ale jednak tęsknota za nim była zbyt silna, żebym poczuła się lepiej nawet przy przyjaciółkach.

Dlaczego nie pojechałeś ze mną? Już mnie nie kochasz?

Okazało się, że narkotyki były ważniejsze ode mnie. Zerwał ze mną dla narkotyków. To tak bardzo bolało.

Rozdzierało mnie to od środka. Samotność. Brak jego obecności obok mnie. Jego dotyku. Jego głosu. Jego uśmiechu. Brak Zayna. Mojej jedynej miłości.

Tylko te cztery ściany i ja.

_____________________________________________________________________________

Czekaliście aż 2 tygodnie na ten rozdział, ale mam nadzieję, że warto było c: Szczerze mówiąc, to jestem zadowolona z tego rozdziału :3 A wy?

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

8 komentarzy - nowy rozdział, ostatni rozdział.

Przyznam, ze bardzo fajnie mi się pisało ten rozdział, nie tak jak tamten. Więc mam ogromną nadzieję, że wam się spodoba ^^

Myślę, że ostatni rozdział może się nawet pojawić w przyszłym tygodniu, ale znacie mnie - obiecuję coś, a potem klapa :c Ehh, wiem, jestem okropna :c

Koniec zanudzania, haha c:

Do zobaczenia! xx

/Hope.

Rozdział 18

Tydzień później siedziałam już z Zaynem w samolocie. Od czasu kłótni nie odzywałam się do dziewczyn ani one do mnie, tak samo Zayn z chłopakami. Brakuje mi ich, ale staram się żyć teraźniejszością i cieszyć się, że mam takiego wspaniałego chłopaka.

Usłyszłam ciche pochrapywanie Malika. Od początku lotu spał na moim ramieniu. Wyglądał tak uroczo.

Zaśmiałam się cicho i pogłaskałam go po włosach. Obudził się.

-Co tam, kotku? - spytał przeciągając się. - Dlaczego nie śpisz?

-Jakoś nie mogę zasnąć. - wzruszyłam ramionami.

-Cały czas się tym przejmujesz, prawda? - westchnął.

-Przepraszam. Ja...po prostu mam trochę wyrzuty sumienia. - spuściłam wzrok.

-Będzie dobrze, kochanie. Może kiedyś zrozumieją. - pocieszał mnie głaszcząc po policzku.

-Nawet jeśli, to nigdy nam nie wybaczą. - mruknęłam smutno. Oparłam głowę o jego ramię.

-Jak chcesz, to możesz zrezygnować.

-Nie, nie chcę, tylko źle się czuję z tym, że ich zraniłam.

-Nie zamartwiaj się już. - pocałował mnie w czubek głowy.

***

-Daleko jeszcze? - spytałam, będąc kierowana przez Mulata, ponieważ miałam czarną opaskę na oczach.

-Możesz zdjąć. - oznajmił puszczając mnie. Zdjęłam szybko materiał z oczu i ujrzałam przed sobą piękny dom.

-Jest piękny. - szepnęłam, uśmiechając się. Poczułam jego dłonie oplatające moją talię.

-I jest tylko nasz. - odszepnął, a następnie musnął mój kark. Zachichotałam cicho odawracając się do niego. - Chodź obejrzymy cały w środku. - pociągnął mnie do drzwi. Otworzył je i gestem ręki zaprosił do środka. Było pięknie, jeszcze lepiej niż sobie wyobrażałam. Z racji tego, że mieliśmy inne upodobania co do wystroju, było trochę ze stylu Zayna i mojego, a razem stworzyły przytulny nastrój. 

-Zayneee, tu jest wspaniale, dziękuję. - splotłam dłonie na jego karku i pocałowałam go czule. Odwzajemnił pocałunek.

-Kocham cię. - szepnął w moje usta.

-Ja ciebie też. - pogłaskałam go po policzku. Cmoknęłam go jeszcze raz, a następnie wtuliłam w jego klatke piersiową.

-Głodna? - zapytał, pocierając ręką moje plecy.

-Trochę. - oderwałam się od niego.

-Idź się odświeżyć, a ja zrobię coś do jedzenia.

-Ty będziesz gotować? - zaśmiałam się.

-Nie wierzysz w moje zdolności? - udał oburzonego. Parsknęłam śmiechem, ale nic nie odpowiedziałam, tylko skierowałam się na górę. Po chwili poszukiwań odnalazłam wielką sypialnie. Również była pięknie urządzona.

Wyjęłam z walizki ubrania i poszłam do łazienki się przebrać. Po chwili wyszłam z niej przebrana i skierowałam się na dół do kuchni, skąd można było wyczuć piękne zapachy.

-Mmm... Co tak ładnie pachnie? - spytałam, podchodząc do mojego kucharza.

-Kurczak. - powiedział, szczerząc się.

-No to jemy! - zaśmiałam się.

 

***

Dzwonek telefonu. Mojego telefonu. Wstałam z kanapy, na której zasnęłam z Zaynem, gdy zjedliśmy zrobiony przez niego obiad. Wzięłam telefon, na którym wyświetlał się napis Jesminda. Były dwie opcje - odebrać lub nie. Zdecydowałam, że odbiorę.

-Halo? - mruknęłam sennie to telefonu.

-Hej, Perrie. Tu Jesy. Przepraszam, że już dzisiaj dzwonię, ale chciałam po prostu spytać, czy dolecieliście bezproblemowo...? - usłyszałam głos Nelson. Ona zawsze najbardziej martwiła się o wszystkich, za co byłam jej bardzo wdzięczna i nie tylko ja.

-Tak. Cali i zdrowi dolecieliśmy. Jesteśmy już w domu. Zayn właśnie śpi. - zaśmiałam się cicho.

-To fajnie... - słychać było, że nie jest jej łatwo ze mną rozmawiać. Dla mnie też nie było to łatwe, tęskniłam za dziewczynami.

-A... Jak Jade i Leigh?

-Pół godziny po tym spotkaniu Sam zadzwonił do nas i poprosił, żebyśmy przyjechały, bo Jade zamknęła się w łazience i nie chce wyjść. Przyjechałyśmy i po długich proźbach otworzyła drzwi. Ale teraz nie chce nic jeść, siedzi w pokoju z butelką wody i gapi się w sufit. Próbowałyśmy z nią porozmawiać, ale ona nic nie mówi. - wyjaśniła smutnym głosem. Nie mogłam uwierzyć, że moja Cutie Mix przeze mnie tak się zachowuje. Czułam się taka winna temu wszystkiemu. Byłam winna.

-Jess, ja... Nie mogę uwierzyć, że aż tak zraniłam Jadey. Wiedziałam, że jest wrażliwa, ale nie myślałam, że aż tak. - wyszłam na taras.

-My też byłyśmy zdziwione... Wiesz, Pezz nie chcę cię bardziej przygnębiać, ale Jade powiedziała tylko "obiecała mi, że będziemy przyjaciółkami już na zawsze". Zorientowałyśmy się, że mówiła o tobie.

-Tak. Mówiła o mnie. Kiedyś jej to obiecałam. I nie dotrzymałam słowa. Okłamałam ją. - kiedy to mówiłam po moich policzkach poleciało kilka łez.

-Niestety, ale to prawda. - szepnęła.

-Muszę, kończyć, Jesy. Chcę sobie wszystko przemyśleć. - odparłam, wycierając łzy.

-Dobrze... Dzwoń, kiedy chcesz. Pa.

-Ok, pa. - rozłączyłam się.

Po głowie krążył mi tylko obraz wychudzonej, zrozpaczonej Jade. Czułam się tak podle. Kochałam Zayna, ale nie mogłam normalnie funkcjonować wiedząc, że moja mała, bezbronna Jadey nic nie je, z nikim nie rozmawia. A wszystko przeze mnie.

Usiadłam na hamaku i zaciągnęłam się świeżym powietrzem.

-Nad czym tak rozmyślasz? - usłyszałam za sobą jego głos. Podniosłam na niego wzrok. Stał oparty o framugę drzwi.

-Nad niczym. Po prostu wyszłam, żeby zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. - wytłumaczyłam.

-Płakałaś? - zapytał po chwili.

-Nie. - odpowiedziałam szybko. Za szybko.

Podszedł do mnie, usiadł obok i powiedział:

-Perrie, znam cię zbyt dobrze, żeby ci w to uwierzyć. Co się dzieje?

-Rozmawiałam z Jesy. - mruknęłam.

-Co mówiła?

-Pytała, czy dolecieliśmy. Ale nie o to jej głównie chodziło. - mówiąc to spuściłam wzrok.

-Pezz, powiedz o co chodzi. - pogłaskał mnie po plecach.

-Powiedziała, że Jade jest w kiepskim stanie. Nic nie je, nie odzywa się. Siedzi tylko w pokoju i patrzy w sufit. Powiedziała tylko o tym, że obiecałam jej, że już zawsze będziemy przyjaciółkami. Zawiodłam ją. - głos mi się załamywał.

-Nie płacz, mała. - objął mnie ramieniem. Zaczęłam się zastanawiać, czy na pewno dobrze zrobiłam, wyjeżdżając.

-Zayn, a może niepotrzebnie wyjeżdżaliśmy. - odważyłam się spojrzeć na niego.

-Co? Jak to? Przecież zrobiliśmy to, żebyśmy mogli być szczęśliwi. - był bardzo zdezorientowany. Niestety, po chwili zobaczyłam, że zaczyna się denerwować.

-Myślę po prostu, że nie przemyśleliśmy tego. Przecież to była ucieczka od problemu. Zamiast się z tym zmierzyć i spróbować żyć wśród innych uciekliśmy. - mówiłam, uświadamiając sobie, że wyjazd tu nie był dobrym pomysłem.

-Czyli chcesz wrócić?

_______________________________________________________________________________

Od czego zacząć... Może od tego, BARDZO PRZEPRASZAM :( Musieliście tak długo czekać na ten rozdział, a i tak go zwaliłam. Szczerze, to nie napisałam go, bo mam wenę czy ochotę, tylko dlatego, że głupi mi, że musicie tyle czekać. A poza tym dochodzimy do końca Case Closed, więc nie chcę tego przedłużać.

Mimo to, że rozdział jest fatalny, to liczę na wasze szczerze opinie :)

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Nie daję szantażu, bo musieliście tyle czekać.

To chyba wszystko :)

Do następnego rozdziału! xx

 

/Hope.

 

PS. Sorry, za błędy, ale jestem chora i przyznam, że nie chce mi się sprawdzać.